Eerste solotentoonstelling van Nicholas Hlobo in Nederland, na tentoonstellingen in Tate Modern in Londen en het Museum of Contemporary Art in Oslo

De installaties van Nicholas Hlobo (Kaapstad, 1975) zijn rijk aan kleuren, stoffen en borduursels. Ze doen denken aan de kleurrijke kleding van Afrikaanse vrouwen. Maar bij nadere beschouwing ontvouwt zich de tweede laag die refereert aan het gruwelijke en gewelddadige verleden van het Zuid-Afrika van de apartheid en post-apartheid. Een verleden waar voor een zwarte homoseksuele kunstenaar niet aan te ontkomen valt. De geboortegrond van Hlobo is onlosmakelijk verbonden met zijn drang om de geschiedenis en cultuur van zijn land via zijn werk wereldkundig te maken. Hlobo is afkomstig uit de traditionele Xhosa gemeenschap in de Oost-Kaap, zoals ook Nelson Mandela, Steve Biko en Desmond Tutu. De Xhosa gemeenschap kenmerkt zich door tradities en gewoonten die van generatie op generatie zijn overgedragen.

bijschrift

Inmiddels behoort Hlobo met kunstenaars als David Goldblatt, Marlene Dumas en William Kentridge tot de voorhoede van de hedendaagse kunst uit Zuid-Afrika. Hlobo volgde een kunst- en designopleiding in Johannesburg. In de jaren negentig begon hij met het vervaardigen van autonoom werk. In 2011 kreeg hij de Britse kunstenaar Anish Kapoor als mentor toegewezen; in het kader van het Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative. In 2011 vertegenwoordigde hij samen met Mary Sibande zijn land op de Biënnale van Venetië. Sindsdien stelde hij tentoon in het museum voor moderne kunst in Oslo en in Tate Modern, Londen. In 2012 was het werk van Nicholas Hlobo voor het eerst te zien in Nederland, eveneens in museum Beelden aan Zee, tijdens de grootschalige overzichtstentoonstelling van hedendaagse beeldhouwkunst uit Zuid-Afrika: The Rainbow Nation.

Het werk van Hlobo is theatraal en suggestief, in een overdadige en barokke stijl. Voor Hlobo heeft zijn zwart-zijn en zijn homoseksueel-zijn onherroepelijk gevolgen voor de plek die hij inneemt in de samenleving. Op een zachte manier, door middel van stoffen, verbeeldt hij de mooie kant, afgewisseld met materialen als rubber die symbool staan voor de gruwelijke wereld van geweld en vernedering. In de tentoonstelling laat hij de tegenstelling tussen traditie en moderniteit zien. De titel van de tentoonstelling: Imilonji yembali (Melodies of History) verwijst naar de geschiedenis van de Xhosa-cultuur; een cultuur en taal met een melodisch karakter. Hij eigent zich deze cultuur opnieuw toe, maar dan op zijn eigen voorwaarden en passend bij zijn individu, dat zo lang niet geaccepteerd is geweest in de geschiedenis van het bewogen Zuid-Afrika.