John Sillevis (1946), kunsthistoricus en voormalig conservator van het Haags Gemeente Museum, thans Kunstmuseum in Den Haag, maakte 25 jaar geleden zijn eerste portretpenning  van zijn vriend José Luis Nogales Rodriguez uit Sevilla. Diens plotselinge overlijden was de aanleiding om een portret van hem te maken.

John Sillevis tekende al vanaf zijn vroegste jaren en tijdens zijn studie kunstgeschiedenis in Leiden verdiepte hij zich in diverse etstechnieken. Later ging hij penningen verzamelen, getroffen als hij was door onder andere de portretkunst van David d’Angers, een Franse kunstenaar, die in eerste helft van de 19e eeuw een hele generatie van zijn landgenoten op penningen vereeuwigde. Het was dus niet verwonderlijk dat John Sillevis de penning als artistiek expressiemedium gekozen heeft.

Hij maakte zijn eerste penningen in Venetiaans glas - een materiaal dat niet standaard gebruikt wordt door penningmakers. Met behulp van Renzo Benetollo, een glasgieter uit Venetië werden veel portretpenningen in diverse kleuren gemaakt. De kleuren van het glas zijn bepalend voor het resultaat en worden weloverwogen door de kunstenaar gekozen, passend bij het karakter van de geportretteerde persoon.

John Sillevis maakt ook penningen in brons die gegoten worden in bronsgieterij Fonderia Da Prato in Pietrasanta in Toscane. Deze stad is het Mekka van beeldhouwers uit alle windstrekken, zoals Igor Mitoraj uit Polen, Fernando Botero uit Colombia en de Nederlandse Maja van Hall. Het was Eppe de Haan die John in zijn werk stimuleerde en  beeldhouwkundige adviezen gaf. Op deze expositie worden werken in glas en brons getoond om ze te vergelijken en het verschil te ontdekken.

Portetten vormen het vaste onderwerp van de penningen. De geportretteerden zijn voornamelijk vrienden die John Sillevis ontmoette in Spanje, Portugal en vooral Italië, tijdens zijn frequente verblijven in Venetië en Pietrasanta. Deze expositie is daarom getiteld ‘Amici per sempre’, ofwel ‘Vrienden voor het leven’.

John Sillevis ziet het maken van een kop op een penning als een avontuur. Hij zegt hierover het volgende: ‘Het portret oefent op mij een blijvende fascinatie uit, zowel om naar te kijken, als om te maken. In het beste geval is er een emotionele binding tussen de maker en zijn onderwerp. Soms ontstaat de band pas tijdens het portretteren. Het maken van een portret is een intieme handeling, een studie naar karakteristieke eigenschappen, zowel uiterlijk als innerlijk…’. Hij vervolgt: ‘Schoonheid mag, maar is geen voorwaarde. Herkenbaarheid mag, maar ook dat is geen ultiem criterium (…). De geportretteerde geeft zich bloot, maar de kunstenaar ook’. Wat blijft is gestolde emotie, die langer voortduurt dan een mensenleven, een bezegeling van een vriendschap voor altijd.